een uitzichtloze krijgsgevangenschap. "Moet ik dan
blijven of ga ik weg?" was dan ook al spoedig voor
hem een pijnlijk dilemma. Na ampele afweging
besloot hij ten slotte alles in het werk te stellen om
naar Engeland uit te wijken en daar de strijd voort
te zetten. Meteen kwam daarbij de welhaast onoplos
bare kwestie hoe hij dit plan dan zou moeten verwe
zenlijken! De geïsoleerde ligging van het marine
vliegkamp. waar nu geen enkel watervliegtuig meer
beschikbaar was. bood weinig of geen mogelijkheid
voor het volvoeren van een vluchtpoging. Wat hem
in feite overbleef was uit te wijken per vissersboot of
een andere scheepsgelegenheid.
Op zijn verdere zoektocht naar deze laatste toch wel
risicovolle mogelijkheid moest Spangenberg de nodi
ge teleurstellingen incasseren. "Voor het verkrijgen
van een boot heb ik mij in eerste instantie tot een
Texelvaarder gewend", zou Spangenberg veel later in
zijn memoires over deze angstige oorlogsperiode op
"de Mok" schrijven. De bewuste schipper antwoord
de hem kort en krachtig, dat hij wel genegen was
hem naar Antwerpen te brengen, maar "Engeland
was effe té ver!" Vervolgens klampte hij schipper
Dekker van de rijnaak "Nelie Anna" aan met dezelf
de vraag. "Als ik wat jonger was. dan zou ik onmid
dellijk met U meegaan" was het antwoord van
Dekker.
Wat hem als enig vluchtmiddel op "de Mok" over
bleef, was één van de twee op het vliegkamp gesta
tioneerde ambulance-raceboten voor zijn doel te
gebruiken. Aangezien hij geen enkele bevoegdheid
inzake het beheer en het gebruik van deze snelle
dubbelschroefs-motorboten bezat, moest hij via min
der formele manieren trachten dit vaartuig voor
zijn uitwijkpoging te requireren. Probleem was
evenwel, dat hij moeilijk in zijn eentje met deze
M.73 de oversteek kon volbrengen! Het was daarom
zaak dat hij zo spoedig mogelijk zich hierbij van de
steun van collega-officieren kon verzekeren. Het was
voor Spangenberg wederom een grote teleurstelling,
dat niemand in de longroom iets in zijn uitwijk
plannen zag. De een was net verloofd, de tweede
vroeg hem of de brandstofvoorraad aan boord wel
voldoende was voor een dergelijke oversteek en
nummer drie vond zo'n vaartocht véél te gevaarlijk.
Ondanks alle ontvangen negatieve reacties bleef
Spangenberg stug volharden in zijn besluit hoe dan
ook "de Mok" te verlaten vóór de naar zijn mening
onafwendbare algehele capitulatie een feit zou zijn.
De collegiale opmerking inzake de brandstofvoor
raad stelde hem voor een nieuw probleem. De benzi
neverstrekking was op "de Mok" via een bonnensys
teem nogal streng gereglementeerd. Pas na de goed
keuring van bevoegd gezag kon een afgemeten hoe
veelheid in de tanks aan boord worden overge
pompt. Spangenberg kon moeilijk het doel van zijn
reis meedelen, wanneer hem de vraag zou worden
gesteld waarvoor al die benzine wel nodig was!
Onverwacht meeliggers
Inmiddels was het Spangenberg opgevallen, dat nog
anderen ineens een ongewoon grote belangstelling
voor de raceboot M.73 aan de dag legden. Speciaal
een groep van zeven leerlingen-onderofficier-vlieger
vergezeld van een jonge officier-vlieger. Jaap Weber
genaamd, waren zo gezegd niet weg te slaan uit de
buurt van het insteekhaventje, waar dit vaartuig lag.
Spangenberg kende uiteraard Weber vanuit de long-
room en had zijn metgezellen al tijdens de eerste
oorlogsdagen bij de inderhaast geplaatste mitrailleu-
18