Vóór aanvang 'Goodwill Flight' 11 juli 1952, v.l.n.r.: v.d. Kop. It USN Puccini, Harte, Mulder, Poelder, v. Overmeire
En zo was het! En hoe! 'Engine at maximum conti
nuous power, wheels up, then flaps in and bring her
at climbing speed 165 knots to 8000 ft.' De AD. licht
als hij toen was. klom met zo'n 3000 vt per minuut,
een ware openbaring. Een instructeur diende als
'chase pilot' en gaf aan wat er allemaal gedaan
moest worden: wielen uit, gas terug, overtrekken,
klappen uit. weer overtrekken. 'Watch your stalling
speed, keep five knots just above it (=95 kts). That
will make you a carrierpilot.' Dan volgde een top
speed run, waarbij de snelheid tot over de 300 kno
pen opliep en dan kwam het moment voor de eerste
landing. Aan de baan stond een instructeur om via
de radio eventueel enige begeleiding te geven. 'You
look fine, just land the baby!' Vervolgens werd een
doorstart gemaakt en volgden nog vijf landingen
met aan het eind een 'full stop'.
Na die eerste vlucht en felicitaties van de 'plane cap
tain' (d.i. de technicus, paai van het toestel), volgde
een uitgebreide de-briefing.
Een intensieve training
Toen we het starten en landen ook 's-nachts goed
onder de knie hadden, met er tussendoor diverse
oefeningen, kwam het formatievliegen aan de beurt.
Op Gilze hadden we geleerd in een 'step-up'-formatie
te vliegen, m.a.w. in een bocht bleven de vliegtuigen
in één vlak. De USNavy had als doctrine dat de vlieg
tuigen in een horizontaal vlak bleven, terwijl de
bocht werd gemaakt. Dat heeft enige voordelen en
het was daarom even wennen.
Ook stunten werd beoefend. De Skyraider, groot als
die was en zonder de zware lading, toonde zich zeer
gedwee. Het rollen ging heel snel en vlot. Loopings
kon men gemakkelijk al hoogte winnend maken. En
12
