dan was er natuurlijk het duiken, want daarvoor was de AD-1 ontworpen. Dan vloog men naar 20.000 vt of hoger, draaide de kist op zijn kant in een duik, zette de motor op een matig vermogen, trok aan het hen del van de duikklappen, die als deuren uit de romp kwamen, waarbij al heel snel de duikhoek zo'n 65 graden werd. Even bijtrimmen en intussen bouwde de snelheid op tot ca. 280 knopen. Gericht op een doel bleef het toestel uitermate stabiel. Men kon onderweg zelfs het vliegtuig om zijn langsas rollen. Op ca 3000 vt werd de duik beëindigd, werd de motor op maximum vermogen gezet en klom de Skyraider in enkele ogenblikken naar 10.000 vt of meer. Anders kon men met maximum vermogen laag over het water proberen weg te komen. In feite kon de Skyraider in een duik zonder de duikklappen de snelheid van 400 knopen aan. De AD-1 had twee 20 mm mitraileurs, waarmee we op doelen in zee oefenden. Ook moesten we natuur lijk bommen werpen, voornamelijk in een duik van 65+ graden. De Skyraider had in de gebruikelijke configuratie 2000 lbs (2x 1000lbs of 4 x 500 lbs) aan bommen, maar hij kon ook maximaal 8000 lbs aan bommen of 2 torpedo's meenemen of anders acht raketten meevoeren en dan nog een actieradius heb ben van zo'n 800 km. Het was een waar genoegen de duik steiler te maken en dan in de veiligheidsbanden te hangen. Ook deden we aan 'toss-bombing', waarbij we als het ware een bom naar een doel toekeilden. De duikaanval werd dan op grote afstand van het doel ingezet, waardoor veel afweer kon worden ver meden. Bij het optrekken uit de duik en juist als het vliegtuig in een bepaalde hoek begon te klimmen, werd door een apparaatje de bom gelost en kwam die in een boog naar het doel toe. Het was verbazing wekkend hoe accuraat dit systeem kon zijn. Maar soms ging er wel eens wat mis. Het systeem was ook te gebruiken voor het eventueel afgooien van nucle aire bommen. We hebben toen altijd zonder maxi mum lading gevlogen. Met dat al kregen de Sambals een aantal Navy-Excellent weapon-awards. De 'coordinated attack' Periodiek werd een z.g. coordinated attack beoefend. Dan kwamen de Avengers uit Kingsville als torpedovliegtuigen, gezamenlijk met Hellcats en Bearcats als escorte of ook als aanvallers, en tenslotte de Skyraiders van over de 30.000 vt om op de in zee gelegen doelen te duiken. Dan waren er wel zo'n 80 vliegtuigen tegelijk in de lucht, hetgeen een goede organisatie en leiding van een ervaren instructeur, de z.g. attack coordinator vergde, waarvoor eerst heel duidelijke briefingen werden gegeven. Doel was om de 'vijand' volledig te overrompelen, waardoor zijn afweer geheel in de war werd gestuurd. Bij zo'n aanval werd extra goed uitgekeken, want het kwam wel eens voor dat in de duik een Hellcat of Bearcat plotseling langs flitste... Nachtvliegen Een ander facet was het nachtvliegen en vooral het nachtformatievliegen, waarvoor de Skyraider was uitgerust met speciale nachtformatieverlichting. Die droeg er zeer toe bij de leider goed te zien. Het deed wel denken aan dergelijke, angstaanjagende proeven met B-25 Mitchells van 320 squadron in 1944. Die werden gelukkig gestopt, toen een paar Britse kisten van een ander squadron tegen elkaar opvlogen en een ander paar beschadigd werd. Aldus kreeg Sambal Flight naam en werd als voor beeld gesteld bij de andere opleidingen. Ook op een open dag vloog Sambal Flight in een fraaie formatie en oogstte veel succes. Vertier Na aankomst in Corpus werden wij gevraagd bij diverse officieren op bezoek te komen voor een drankje of maaltijd, ook bij de Briners en Butlers. Harte kocht als gauw een oude Chevrolet, waarmee de Sambals, kosten delend, mobiel werden. Ter afwis seling van het eentonige menu op Cabaniss gingen we vaak naar een Italiaans restaurant, waar Mama ons als haar kinderen behandelde. Soms gingen we met Amerikanen naar het fraaie nabij gelegen strand om te barbecuen. Toen ik een lid van de Rotary in Corpus Christi ont moette, vroeg hij mij op een bijeenkomst gastspreker te zijn. Ik nam als onderwerp 'The American-Dutch relations', waarover ik net eerder een boek had gele zen. Het werd een groot succes, vooral het eerste saluut aan de Amerikaanse vlag van de gouverneur van St. Eustatius sprak aan; dat New York beter New Amsterdam had kunnen worden genoemd, minder. Zou ik in Corpus zijn gebleven, dan zou ik lid van de 13

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Spinner | 2002 | | pagina 13