de politici als kemphanen tegenover elkaar.
De USNavy betoogde dat een groot deel van de Air
Force niet eens wist wat het boordvliegen behelsde.
Zo ontstond het plan Sambal Flight aan het einde
van de cursus de gebruikelijke overland vlucht te
laten maken in de vorm van een 'goodwill' vlucht,
waarbij dan ook werd aangetoond hoe de Navy inter
nationaal in hoog aanzien stond en wat er met
MDAP kon worden bereikt. Het werd dus een PR-
vlucht. Wij werden gebriefed hoe de media te woord
te staan.
Aldus vertrok Sambal Flight op 11 juli 1952, geleid
door It. Puccini, van Cabaniss naar El Paso waar ook
een detachement van de Air Force lag. De ontvangst
was hartelijk. Dat geschiedde ook op de vliegbasis
Tuscon, waar de B-47 strategische bommenwerpers
stonden. Daar gebeurde het dat de brandweer uitruk
te, menend dat het vleugelvouwen niet normaal was.
Een kolonel was onze gastheer en die wilde liefst ons
laten blijven, maar we moesten nog naar San Diego
om er op het marinevliegkamp Los Alamitos te lan
den en er te overnachten. Daar stond een hele batte
rij pers ons op te wachten, zoals dat ook al eerder
het geval was.
In die periode was er ook een staking aan de gang
over benzine. Daarvan liet de kwaliteit te wensen
over en daarom was ons al vóór ons vertrek uit
Cabaniss geleerd telkens de benzinefilters zelf te con
troleren. Soms bleek er inderdaad wat vuil in de ben
zine te zitten, hetgeen problemen kon geven.
Na een plezierige avond, waarbij mevrouw Boer, van
origine een Nederlandse, ons op haar ranch gastvrij
heid bood, vertrokken we de volgende dag welge
moed naar Alameda, het marinevliegveld aan de baai
van San Francisco. Ik zou leider van de formatie zijn.
Tijdens de start bonkte plotseling mijn motor bij vol
vermogen geven. Wat te doen? Het verdween echter
bij wat minder vermogen om na een poos weer terug
te komen, als ik aan het gashendel kwam. Naarstig
keek ik uit naar een plek om eventueel een noodlan
ding te maken. Ik stelde Puccini ervan op de hoogte
en besloot zo goed als het ging door te vliegen en zo
voorzichtig mogelijk met het gashendel om te gaan.
Bij San Francisco begon het weer. De toeren fluctu
eerden. zodat ik vroeg meteen te mogen landen.
Meteen kreeg ik toestemming van de verkeersleiding.
Intussen vlogen we boven de stad met vele wolken
krabbers, een angstig gezicht, maar ik zag gelukkig
de aangegeven startbaan van Alameda, waarvan het
gehele veld was verhard. Dat gaf een zekere gerust
stelling, zeker omdat de motor ineens al schokkend
de geest begon te geven. Ik had echter de goede hoog
te en wist dat ik kon landen. Met wielen uit en klap
pen in de landingsstand maakte ik een eitje (dat
gebeurt meer, wanneer je in je rikketik zit) en rolde
naar een groep mensen die kennelijk ons opwacht
ten. Een parkeerder gaf nog enige tekens en weldra
zag ik ook onze andere vliegtuigen aankomen.
Niemand van de toeschouwers had opgemerkt dat er
iets mis was. Ik vertelde een oudere onderofficier
vliegtuigmaker wat ik had ervaren. Hij zou meteen
actie nemen.
De ontvangst was zeer hartelijk, mede door de
Amerikanen, maar ook door onze consul-generaal Jhr
(Dick) van Karnebeek. Er was een heel programma
voor ons met een bezoek aan Top of the mark.
Fishermans warf, een nachtclub met 'the woman in
the fishing bowl' en meer.
De volgende middag terug op Alameda hoorde ik dat
ik in de start van Los Alamitos een 'backfire' (terug
slag) had gehad en dat daardoor de luchtinlaat
gedeeltelijk was geblokkeerd. Alles was echter gerepa
reerd en mijn motor liep weer 'als een zonnetje'.
Op de terugweg deden we Los Alamitos weer aan en
vlogen daarna door naar El Centro, een grote basis
van de USNavy, waar wapens en vliegtuigen werden
beproefd.(een soort Top-gun centrum).
Van El Centro ging het de volgende ochtend naar El
Paso, waar we tankten en weer gewaarschuwd wer
den de benzine af te tappen en te controleren op
ongerechtigheden. Daarna zouden we naar
Cabaniss terugvliegen. Op zo'n 12.000 voet meldde
Poelder bij San Antonio dat zijn motor het begon te
begeven. Omdat wij dichtbij Kelly Air Force Base van
de Strategie Air Force waren, zou hij daar een nood
landing gaan maken. Wij kregen opdracht in forma
tie in het circuit te blijven. Hij verminderde snel
hoogte en ik zag hem richting van de lange baan van
wel 5,5 kilometer draaien. Hij was echter nog te
hoog. Ons was geleerd in zo'n geval de duikklappen
te gebruiken om zo op de juiste hoogte en snelheid te
komen. We hadden het meer dan eens beoefend. Zijn
wielen kwamen wel uit, maar niet de duikklappen.
15
