het graf geplaatst voor schaduw tegen de felle zon.
Op de flappen daarvan stond 'Kimble is best'. Aan
iedere kant van de fraaie kist waren stoeltjes, waarop
een aantal dames met treurige gezichten zaten, vrou
wen van plaatselijke marinereservisten. Uit
Washington was de adjunct marine-attaché Goosens
RMWO overgekomen. Door een pater werd gebeden
en daarna voerde ik kort het woord. Daarna volgde
een geweersaluut en lieten we Poelder achter bij het
grote aantal Nederlanders dat. ten tijde van de aldaar
in de oorlog opgerichte Nederlandse vliegschool, het
leven liet. Veelvuldig werden foto's gemaakt. Ik vroeg
die eerst te mogen zien aleer ze naar de familie wer
den gestuurd. Ik heb alle foto's met de flappen
'Kimble is best' laten retoucheren. Men was ons
steeds zeer ter wille. De kranten gaven een mini-
bericht over Poelders omkomen.
Aldus naderde het afscheid. We besloten Puccini en
nog enige instructeurs een diner aan te bieden en
werden daarna naar Pensacola gevlogen..
Barin Field
Barin Field is een satellietveld van Pensacola. We kwa
men er eind juli aan. logeerden in Pensacola en gin
gen iedere ochtend naar Barin. dat ca. een half uur
rijden was. Daar konden we ook lunchen, maar als we
er de tijd voor hadden gingen we naar de longroom
van Pensacola. waar het eten beduidend beter was.
Na eerst een check te hebben gehad op de Skyraider
begon een intensief programma van starten- en lan
den en formatievliegen. Het starten en landen ging
over in Field Carrier Landing Practice (FCLP's) onder
leiding van de LSO (Landing Signals Officer).
Een apart onderdeel van deze opleiding was het ont
snappen uit het vliegtuig na een landing op zee.
Enige lessen in het 'safety center' behelsden hoe op
zee te overleven. Hoofd vliegveiligheid, een majoor
van de mariniers, gaf op een zeer smakelijke wijze
les. Na een succesvolle 'ditch' vertelde hij dat de Golf
van Mexico vergeven was van haaien. 'They are nasty
animals, loving human beings. But. you have sharp
repellant in your lifevest. Use it and the sharks stay
away. Regrettably the barracuda's love it!
Tenslotte kwam de oefening met de Dilbertdunker,
genoemd naar de karikatuur uit WOU, waarmee per
soneel tot betere vliegveiligheid werd aangespoord.
De Dilbert dunker. is een stellage met een grote hel
ling, waarop de cockpit van een vliegtuig is gezet en
die met een vaart in het diepe van een zwembad kan
worden gelanceerd, waarna de cockpit onderstebo
ven komt en zinkt. De dril is eerst tot zes of tien tel
len, dan rustig veiligheidsbanden losmaken, de helm
af zetten, uit de cockpit komen, boven water geko
men de dinghy opblazen en daarin kruipen. Enige
duikers staan stand-by. Die maken uit of de oefening
geslaagd is. Helaas was dat bij mij niet zo, zodat ik
weer in de inmiddels opgehesen cockpit moest
plaatsnemen en het spel opnieuw moest doen. In
1954 zou mij die oefening waarlijk van pas komen
toen ik met een Seafury van Hr.Ms. Karei Doorman te
water raakte.
Groot was het moment dat onze instructeur en
Landing Signals Officer (LSO) ons had gebriefed dat
we klaar waren om aan boord te vliegen van USS
Cabot. Dat is een tot kleine carrier omgebouwde
kruiser, van 12.000 ton, die een maximum snelheid
kon halen van over de 30 knopen. En die was nodig,
want vaak was er te weinig wind in de Golf van
Mexico. Om en om was de Cabot met het zusterschip
USS Wright training-carrier. Het schip voer dan heel
vroeg uit en het oplanden begon al om 07.30 uur.
Dat ging door tot donker, tenminste als er geen
nachtlandingen moesten worden gemaakt. En dat er
extra veel gevlogen werd, kwam ook omdat de Korea-
oorlog nog carriers vergde.
Na een serie ADDLs vlogen we in formatie naar zee
en gingen in een circuit. Onze LSO was al eerder op
het schip geland en stond ons op zijn plekje op het
achterschip op te wachten. Toen kregen we opdracht
te landen. Ik liet onze formatie in echelon aan stuur
boord van het schip op 500 voet komen en riep; 'In
the break', waarop ik als eerste afdraaide. Rekening
houdend met de snelheid van het schip, deed ik op
'downwind' de nodige controles zoals fijne spoed
voor de propeller, landingsgestel uit, klappen in lan
dingsstand, dekhaak uit, cockpit open en langzaam
zakken tot 150 voet en snelheid verminderen, totdat
je als het ware aan de propeller hing. Naar het schip
tijdig toedraaien en opgevangen worden door de LSO
met Roger (de bats met gestrekte arm horizontaal
betekent 'je zit goed'). Doordat het zicht vanuit de
cockpit van de Skyraider zeer goed is, was de LSO op
het dek goed te zien. Toen volgde het grote moment:
17
