het teken van 'Cut'. Door de radio had men intussen
me rustig toegesproken. Voordat ik het me realiseer
de had ik het vliegtuig geland, waren de vangkabels
hydraulisch weer gestrekt, en was mijn dekhaak
weer opgetrokken. De vliegdekoffïcier maande me
om te starten door een vlaggetje snel boven zijn
hoofd te draaien en dat naar beneden te doen.
Weldra vloog ik weer en nam een plaats in het cir
cuit in voor de volgende landingen. Een enkele keer
werd een 'wave-off gegeven, want ook een afgebro
ken nadering moest worden beoefend. 'Well done,
final landing,' klonk het door de radio na de tiende
landing, waarna ik naar de voorste lift taxiede en in
de hangar werd gelaten om naar de brug te worden
begeleid. Daar kreeg ik tot verrassing van admiraal
Price een hand, die met zijn glimmende Corsair eer
der aan boord was gekomen en me zei dat ik nu een
'qualified carrier pilot' was. Na wat te hebben
gedronken moest ik weer naar mijn vliegtuig om
met de katapult te worden afgeschoten. Weer de
vliegdekoffïcier die diverse checks liet uitvoeren,
met als slot vol startvermogen, tenslotte een saluut
van mij om te melden dat ik klaar was voor de start.
Ik zette me schrap toen dat vlaggetje naar beneden
ging om meteen erna in de stoel gedrukt te worden
en een opdonder te krijgen om van het dek gescho
ten te worden. Tot mijn schrik had ik het gashendel
daarbij even losgelaten en merkte dat het vermogen
terugliep, maar dat haastig hersteld, deed ik de wie
len op, en begon te klimmen om naar Barin terug te
gaan. De sensatie van een katapultstart, maar ook
van een deklanding blijft immer bij.
Op de zondag erna werd ik gevraagd bij admiraal
Price voor de 'sundaylunch' in zijn fraaie dienstwo
ning aan het strand. Het werd een uiterst plezierig
gebeuren, zeker toen hij mij als verrassing de 'wings
of gold', de befaamde vliegersvink van de USNavy
gaf, die ik tot heden koester...
Terug naar Nederland
Weldra waren Taco Mulder en ik op weg naar New
York voor de terugreis naar Nederland. Harte en
Overmeire kwamen later. We werden echter eerst
opgevangen door Ray Fahs, een bevriende
Amerikaanse vlieger, die in onze tijd met de Hellcat
had gevlogen. Zijn vader was bankier en nodigde ons
uit in de Athletic Club voor een lunch. Door toedoen
van Papa konden we naar de uitverkochte musical
South Pacific gaan (zijn bank had echter vaste plaat
sen voor relaties) en natuurlijk gingen we in
Chinatown naar een uitmuntende Chinees. Een
rondvaart was er ook nog bij. Doch weldra moesten
we ons melden om huistoe te gaan. Mister Petekin
ving ons allerhartelijkst op en bracht ons naar het
vliegveld. We moesten vooral de groeten doen aan
Prins Bernhard.
Terug op Schiphol stond de heer Pijlman ons op te
wachten. Eerst draaide de douane mij binnenste bui
ten. Ik zou voor een in Amerika gekochte koffer
invoerrechten moeten betalen. Maar de heer Pijlman
wist de man van het tegendeel te overtuigen.
Kort er na werd ik bij de toenmalige vlagofficier-
MLD, schout-bij-nacht Schaper, ontboden. De
Amerikanen hadden gevraagd of er twee van ons
'exchange-pilots' konden zijn. Dat werd helaas ech
ter afgewezen. Ik zou eerst navigatie-instructeur wor
den op de grondschool op het MVK Valkenburg en
daarna naar 860 squadron gaan om Seafuries te gaan
vliegen, ten minste' als je dat nog wilt, 'op jouw leef
tijd.' zei de VOMLD. En zo geschiedde in 1953 t/m
1954....
Ik bracht ook een bezoek aan de naasten van Poelder
en vertoonde daar een door mij gemaakte 8 mm
film. Het werd een ontroerende avond. Poelder was
n.l. maar tien dagen getrouwd, toen wij naar
Amerika gingen.
Nawoord
Deze episode in mijn loopbaan had ik nooit willen
missen en met niij anderen. Het professionalisme
dat de opleiding bij de USNavy toen toonde, was
ongeëvenaard. Onlangs sprak ik een vlieger van de
US Air Force die bij de USNavy had gediend. Ook nu
nog vindt hij de training bij de USNavy 'the best in
the world. After all, they fly from carrier', voegde hij
eraan toe.
Natuurlijk werd er een uitgebreid onderzoek inge
steld naar het ongeluk van Poelder. Het falen van
zijn motor zou mogelijk te wijten zijn aan de benzi
ne, doch dat werd niet bevestigd. Bij sommige van
dergelijke motoren was een 'back fire' voorgekomen.
In latere versies zou het brandstof toevoersysteem
verbeterd zijn.
Waarom had Poelder zijn onderstel niet ingetrok-
18
