Een DUKW, een Amerikaans
amfibievoertuig.
monsterachtige voertuigen. Ze reden niet snel,
maar met een eigenaardig zoevend bandengeluid.
Ze waren ontzettend hoog (zeker gezien vanaf het
maaiveld), hadden twee koplampen boven op de
voorrand en een lange vlakke flank: DUKW's,
Amerikaanse amfibievoertuigen, op terugweg naar
Duitsland.
Een DUKW van opzij gezien.
Het is beter te geven. Enkele maanden later werden
we op school verrast met giften afkomstig van kinde
ren in de VS, die in schoolverband pakketten hadden
samengesteld voor de jonge slachtoffers hier. Men
wist er geen betere bestemming meer voor te vinden
dan de schoolkinderen aan de rand van het rampge
bied en wie weet hoe ver nog daarbuiten. Groene tas
sen van nylon gaas, supermarktmodel, met daarin
naast andere artikelen (wanten, sokken?) een kersen
rode doos van dun karton. Daarop gedrukt een groet
en enkele lichtgekleurde vensters waarin de naam en
het schooladres van de afzender was geschreven in
een typisch Amerikaans handschrift. De doos bevatte
kleurpotloden, gum, puntenslijper en dergelijke
zaken. Wij waren er verlegen mee. Het was moeilijk
om een eerlijke bedankbrief te schrijven, waarin je
dan zou moeten vertellen datje niets geleden had.
Het engels in mijn klas ging toen nog niet verder
dan het overschrijven van een daar circulerende
standaard brief aan vliegtuigfabrikanten waarin je
hun vliegtuigen de hemel in prees en vervolgens
vroeg om "pictures". Die stuurden ze nog ook, al
duurde het meestal maanden, en soms echt hele
mooie, groot en in kleur, b.v. van Lockheed.
Ik weet niet meer of er nog bedankbrieven zijn ver
stuurd. Zou dat, in deze tijd van vermeende rechten
op alles wat denkbaar is, wél gebeuren? Sure?
AdV
18
