Het einde nadert
30
- Dakar - Belem wordt op vrijdag 07-11-81 geland op
Curasao. De 201 vertrekt dan naar Nederland voor
z'n laatste vlucht naar Soesterberg, waar het een
plaats krijgt in het Militaire Luchtvaart Museum.
Dit vliegtuig (201) is op 18-09-61 binnengehaald als
eerste Neptune op Biak onder begeleiding van 6
Fairey Fireflies. Op 09-11-81, dus na ruim 20 jaar
dienst en 6857,3 vlieguren, wordt het begeleid naar
zijn laatste rustplaats door 2 moderne F-15 gevechts
vliegtuigen. Een waardig afscheid.
Op 11-11-81 is het detachement MLD 100% vliegge
reed en wordt onder begeleiding van de 203 en 204,
de eerste F-27 Maritime binnengehaald. Op deze dag
zijn voor de laatste keer 2 Neptunes boven Curasao
in de lucht. Wanneer op 16 november de 204
afscheid neemt van Curasao, blijft de 203 eenzaam
achter. Het 20 jaar oude werkpaard van de MLD
komt nu op spot 2 achter de nieuwe modern uitge
ruste F-27 Maritime. Toch worden de laatste opdrach
ten volledig uitgevoerd en is voor de detachering op
Martinique nog heel wat rekenwerk nodig. Immers,
een tussenlanding op een buitenlands vliegveld zal
een terugvlucht naar Curaqao onmogelijk maken.
Dit in verband met een gebrek aan het type brand
stof voor de Neptune in het Caraibisch gebied.
Langzaam maar zeker nadert het einde. Zodra de
definitieve datum van uitdienststelling bekend is,
wordt er gewerkt en geschilderd aan het vliegtuig
om het een groots afscheid te geven. Tevens zal deze
dag het einde betekenen van het detachement MLD,
dat vanaf 22-01-52 in de Nederlandse Antillen aanwe
zig is geweest. Een afscheidsvlucht langs de
Benedenwindse eilanden staat op het programma,
gevolgd door een laatste demonstratie boven het
vliegveld.
Achter de glazen neus wordt een groot gebit geschil
derd, de cockpit wordt een oog waaruit tranen vallen
en de radome krijgt een gebroken hart. De namen
van de vliegers (Gerrit Voskamp en Piet Kerste) en de
beide mecano's (Pierre v.d. Lubbe en Jan Spaan) ver
schijnen boven de neuswieldeuren, terwijl achter op
het kielvlak de H van Hato wordt geschilderd. Alles is
klaar voor het grootse afscheid op 20-03-82. Echter in
verband met het verongelukken van de B.D.Z. wordt
de vliegshow afgelast en het uitdienststellen wordt
een sobere plechtigheid.
Na 20 jaar trouwe dienst en 6395,3 vlieguren is het
lot van de SP-2H "203" bezegeld en wordt het toestel
afgevoerd van de sterkte. In de volgende weken wordt
het vliegtuig geconserveerd en bepaalde onderdelen
worden gedemonteerd en opgestuurd naar
Nederland. Tenslotte wordt het toestel naar de laatste
plaats geschoven op het platform in afwachting van
z'n eindbestemming. Het MLD personeel vertrekt
met de DC-10 en voor de bij het 336 Sqn ingedeelde
MLDers wordt de 203 een soort Monument.
De beschildering wordt teruggebracht naar de origi
nele toestand, echter de H van Hato staat nog steeds
hoog op het kielvlak.
Inmiddels is ruim een jaar voorbijgegaan. De kleuren
van het vliegtuig zijn verbleekt, de corrosie is overal
zichtbaar. Het vliegtuig zal nooit meer vliegen. Nog
geheel uitgerust met electronische apparatuur wacht
het op z'n definitieve einde. Geen slopershamer of
snijbranders, maar als oefenobject voor de vliegveld
brandweer. Toch met een beetje weemoed zien we de
dag naderen waarop de 203 weggesleept wordt van
ons platform naar de brandstapel. Als laatste teken
zal de rook met de passaatwind over ons heenwaai-
en, het luchtruim in.
Na het in dienst nemen van dit vliegtuig op Biak, als
lid van de technische grondploeg van VSQ321 op 31
10-61, ben ik ook aanwezig bij het einde van dit
prachtige toestel op Curaqao in 1982 als chef electro
nische werkplaats bij het Det. MLD 336 Sqn. Hoewel
het afscheid me droevig maakt ben ik toch ook blij
met de waardige aflosser bij de MLD.
Moge de geest en geluk van de Neptune ons begelei
den bij de opbouw en werken met de Lockheed
Orion en ons een veilig en voorspoedig bestaan
geven bij de MLD en het 320 sqn in het bijzonder.
C.P.M. Epping
AOOWDT
336 Sqn. Hato Curaqao
juli 1983