op de grond te hebben. Deze API had toen nog vele
manco's, maar beloofde een grote verbetering te wor
den.
Bij het grondbestek wordt meteen de weg die het
vliegtuig over de grond maakt na bepaalde calcula
ties in de kaart gebracht. Door in een API de wind,
gemeten drift enz en andere gegevens in te brengen
ontstond de GPI, Ground Position Indicator, die in
die tijd nog onbetrouwbaarder was dan de API. Dank
zij deze ontwikkeling kwam ook voor de Fleet Air
Arm een navigatieapparaat. dat het mogelijk moest
maken zonder ingewikkelde berekeningen een
opdracht te doen en naar het intussen varende vlieg
kampschip terug te komen. Omdat wij op onze cur
sus in paren werkten was het met potlood, passer
liniaal en navigatiecomputer bestek bijhouden heel
nodig, maar een plezierige karwei, ook toen we
oefenvluchten met Wellingtons maakten. Menigmaal
heb ik toen het log-journaal bijgehouden op een
mini-typemachine, maar wee wanneer ik een foute
aanslag maakte, want dat gaf een bijna niet in te
halen achterstand.
We hielpen elkaar graag, voldeden aan de eisen,
zodat we allen aan de echte Spec. N. mochten begin
nen.
Enige aspecten van de Spec. N.
Ook andere vakken, natuurkunde, wiskunde, maar
ook kaartprojecties, instrumenten, meteo, astro enz.
werden veel intensiever gegeven. Experts van de
industrie hielden diverse lezingen. De dag begon om
06.30 uur. Om 07.00 uur was er een Engels ontbijt en
om 07.30 uur werd naar ons klaslokaal gegaan.
Iedere les, in de vorm van een college duurde 50
minuten, waarna er vijf minuten pauze was en dan
de volgende les begon. Tegen 10.30 uur was er de
befaamde 'teabreak' van 15 minuten, waarna nog
twee lessen volgden. De lunchpauze begon rond
12.30 uur en duurde tot 13.30 uur, waarna de lessen
werden voortgezet of praktijk werd opgedaan, of er
was 'eigen studie' tot 16.00 uur. Tussendoor kon men
uit een ketel thee tappen. Woensdags, maar ook in
de late middag en vroege avond werd gesport. Van
groot belang werd het mondeling en schriftelijk
goed formuleren van vraagstukken geacht. Die lessen
werden gegeven door 'The Millers' ook wel Dirty en
Dusty genoemd. Dusty, was de jongste en zag er
altijd onverzorgd uit. Dirty, de oudere vertelde graag
schuine verhalen. Zij mochten graag aan de bar
staan en hadden ook drank op hun kamer. Soms
kwamen ze wat wazig binnen, maar als zij les gaven,
hetgeen zij altijd gezamenlijk deden, toonden zij
zich briljante lieden, zeker als zij discussies leiden
met de industrie-experts. Op een dag werd hen toe
gang tot de bar ontzegd. Naar ik begreep is Dusty
later prof op een universiteit geworden. De andere
zou leraar op een middelbare school zijn geworden.
Mr. Maggs was onze meteo-docent. Hij had in het
team gezeten dat dag van de invasie van Normandië
had helpen bepalen. Zijn uitspraak blijft bij: Weather
is the predictable unpredictable. Therefore meteoro
logy is a science without fixed results and outcomes.
The more certain you become of your forecast, the
more you have not been looking out of the window.
And that degrades meteorology to crystalball gazing,
so I believe the only difference being, that gazing in
the crystalball has no scientific basis.
Het maken van een weerkaart met twee of drie pen
netjes om isobaren weer te geven en allerlei teken
tjes daarbij te schrijven was geen pretje. Het werd
pas interessant wanneer uit dat al een voorspelling
moest worden gemaakt. Mijn interesse voor meteo
groeide met de dag. Toen ik aan het eind van de cur
sus de hoogste punten daarvoor had gehaald, kreeg
ik van de Royal Meteorological Society voor een jaar
een 'foreign membership' aangeboden. Toen ik op
Java zat, kon ik lid blijven tegen betaling van 7,—.
Dat was toen een groot bedrag n.l. fl. 87,50. Dat was
een aanslag op mijn tractement, zodat ik met een
beleefd briefje bedankt heb.
Mijn kamergenoot Jimmy Wright was ondanks het
verlies van drie vingers van zijn rechterhand een
hele goede golfer met een handicap van 3. Hij nodig
de mij meteen uit met hem in zijn Rover mee te
gaan naar Hawkstone Park, een prachtige baan op
een twintig minuten van Shawbury. Hij maakte me
zo enthousiast dat we iedere gelegenheid die er was
gingen golfen, ook tijdens 'eigen studie'. Dat ging
onze cursusleider te ver, zodat hij op een dag mij
smalend vroeg: "Van, are you here to become een
professional golfer, or a navigation specialist?'
De vliegers van onze cursus mochten hun vliegvaar-
digheid bijhouden met een Oxford, een Anson of een
Hurricane, hetgeen zij liefst op onze sportmiddag of
in de vroege avond deden. Getrouw kwamen zij dan
even ons bekijken op de golfbaan. Tijdens een golf-
middag was Pat Boothman met een Anson gaan vlie
gen. Hij had Gingle meegenomen en ons gezegd dat
hij ons zou komen opzoeken. Inderdaad kwam hij
laag over, maakte nog een zoemer en trok toen heel
20
