steil in een scherpe bocht op, waarna de Anson over
trokken de grond indook. Wij holden naar het
rokend en sissend wrak dat niet in brand was gevlo
gen en waar we al een paar werklui troffen. Zij, noch
wij konden nog iets doen. Die lachende kop van Pat
lachte niet meer; en de gesnorde hartelijke Gingle,
die wij Stalin noemden, keek ons met gebroken ogen
aan. Beiden waren op slag gedood. Pat was nog maar
23 jaar, Stalin bijna dertig.
Op de begrafenis van Pat Boothman ontmoette ik
zijn ouders. Beiden waren gebroken mensen. Pat's
vader was air-marshal Boothman, die als jong offi
cier de Schneidertrofee met een speciaal drijvervlieg
tuig, ontworpen door Mitchell en gebouwd door
Supermarine, voor de Britten had gewonnen. De
Spitfire kwam door toedoen van de constructeur
Mitchell uit dat ontwerp!
Op onze cursus hadden wij ook lieutenant Ralph
Hunt, Royal Navy. Hij had met Fairey Fulmars en
Swordfishes als navigator vanaf vliegkampschepen
gevlogen en was met zijn vrouw Sheila meteen zeer
gezien. Hij had een kleine Austin, maar vóór de oor
log had hij met opgepepte motorfietsen aan allerlei
races meegedaan, o.a. ook aan de beruchte TT op het
Eiland Man. Het klikte meteen tussen de Hunt's en
mij en menige keer heb ik bij hen thuis mogen toe
ven, waar dan een voortreffelijk maal wat verande
ring bracht in het overigens goede menu in de offi
cers mess.
Apart noem ik graag het contact dat ik met de com
mandant aircommodore Nic D'Aeth en zijn gezin
kreeg. Hij was klein van stuk een toonde een natuur
lijke uitstraling van gezag. Hij had bij Coastal
Command gevlogen en op U-boten gejaagd. Hij en
zijn vrouw toonden hun hartelijkheid aan ons allen,
en meer in het bijzonder jegens mij, hetgeen ik een
groot voorrecht vond. Toen ik naar Nederland terug
keerde moest ik beloven contact te houden. Dat ging
via enkele brieven, maar meer nog toen ik aan boord
van Hr. Ms. Karei Doorman in Malta eind 1950 was
waar hij Air Officer in Command was. Op een diner,
waar ook prins Philip en prinses Elisabeth aanwezig
zouden zijn, dat helaas door hen op het laatste
moment moest worden afgezegd, vertelde hij dat hij
de RAF zou gaan verlaten en theologie zou gaan stu
deren. En zo kwam het dat hij na zijn studie mij uit
Tasmanië schreef dat hij daar een 'very ordinary but
happy vicar' was geworden.
Alle Menschen werden
Brüder
Op het kamp huisden nog een honderdvijftig Duitse
krijgsgevangenen, die het, naar hun zeggen, zeer
naar de zin hadden. Dat was begrijpelijk, daar velen
geen huizen meer hadden door de bombardementen.
Zo was er bij de befaamde 'Sunday lunch' een Duits
strijkje dat veel schrammel-muziek ten gehore
bracht. Voordat ze hun instrumenten opborgen, ging
D'Aeth altijd hen persoonlijk bedanken, waarna zij
eindigden met Vera Lynn's 'We'll meet again.' Voor
zo ver ik weet heeft, geen van hen de benen geno
men.
Op de sportdag in de zomer deden de Duitsers net zo
hard mee, als alle anderen. Er was niet alleen atle
tiek, maar ook boksen, snooker en darts. Ook van
onze cursus werden deelnemers verwacht. Smithy,
eerder jachtvlieger, had op Duitse vliegtuigen
gejaagd. Hij deed mee met het boksen. De scheids
rechter gaf hem en zijn Duitse tegenstander een
'draw.' Hij kreeg het nog een tijdje te verduren, daar
wij op hem hadden gewed.
In die dagen kon ik nogal goed hardlopen en ver- en
hinkstapspringen. Ik werd min of meer gedwongen
eraan mee te doen. Het hinkstapspringen ging me
goed af. Ik werd tweede. De Duitsers deden ook mee.
Ze hadden het nog nooit eerder gedaan. In het alge
meen wonnen echter de Duitsers, omdat zij de hele
dag door RAF sportinstructeurs met sporten en
anders met klussen bezig werden gehouden. Voor de
officiersmess reikte, op die stralende late middag,
D'Aeth de prijzen uit. Het strijkje was er weer bij. Het
organiserende comité, waartoe ook de 'padre'
behoorde, vond dat er tot slot iets heel bijzonders
moest gebeuren. Na wat heen en weer gepraat kwam
er een uitleg en speelde het strijkje uit Beethovens
Negende Symphonie 'Alle Menschen werden Brüder.
Menigeen, ook een aantal Duitsers raakten erdoor
ontroerd. Daarna volgde het 'God save the King.' Ook
dat gaf mij toen een brok in mijn keel; nota bene
moffen die daar dat lied speelden!! Kort erna gingen
de Duitsers naar 'huis.'
'Pressure Pattern flying'
In die dagen was men druk bezig met het 'pressure
pattern flying'. Dat beoogde geen rechte lijn van A
naar B te vliegen, zoals een loxodroom of een groot
cirkel, maar de meest gunstige windvector te zoeken,
dus als het ware met depressies en hoge druk gebie
den 'mee te draaien.' (Onze Buys Ballot had het feno-
21
