A
"Meteor wordt m'n dood"
(dacht ik)
Inmiddels meer dan een jaar geleden, op 18 december 2002
tijdens de kerstsocial heeft het MLM afscheid genomen van
zijn toen, oudste vrijwilliger, de heer Henk van der Molen.
Ruim een maand daarvoor bereikte hij de leeftijd van 75
jaar. Dat is een mijlpaal waarop bij het MLM staat: einde
oefening. Een verzekeringskwestie.
Ongeveer zes jaar daarvoor begon Henk van der Molen, juist
verhuisd naar Amersfoort, z'n vrijwilligersloopbaan bij het
museum in de winkel. Hij deed het met plezier, maar met
z'n twee linkerhanden legde hij de onweerstaanbare neiging
aan de dag om op de verkeerde kassa-toetsen te drukken.
Eén keer draaide hij de kassa compleet in de soep, zodat er
de rest van de dag met papier en potlood moest worden
gewerkt. De volgende morgen moest er zelfs een monteur
aan te pas komen alvorens de winkel kon worden geopend.
Cor en Roos van Steijn verzetten zich dan ook niet toen hij te
kennen gaf de overstap naar het rondleidersgilde te willen
maken. In die functie kon hij zich meer ontplooien en op z'n
vele, zeer gevarieerde rondleidingen - van geestelijk gehandi
capten tot luchtmachtkadetten van de KMA - kijkt hij dan
ook met veel genoegen terug.
V hebt zeker ook gevlogen", kreeg hij vaak van bezoekers te
horen. En als dan het antwoord luidde: "Ik ben zelfs nooit in
dienst geweest", bleef het meestal even stil. In de ogen van
een enkeling, afkomstig van de Luchtmacht, viel soms te
lezen: "Wat doet die vent dan in ons museum?" Dat bleef
dan natuurlijk beleefdheidshalve onuitgesproken. Wèl vaak
uitgesproken was de reactie: "Nooit bij de Luchtmacht
geweest en er toch zoveel van af weten? Knap!"
Tja, de belangstelling voor de (militaire) luchtvaart ontstond
bij Henk van der Molen al in de jaren '30, toen hij als
Rotterdamse jongen op Waalhaven de Fokkers zag waarmee
een inwonende tante naar Haamstede placht te vliegen. En
tijdens de mobilisatie in 1939/'40 waren het de Fokkers G-l
van de 3e JaVa (met de eend op de neus, waarvan de hals in
een knoop lag), die een onuitwisbare indruk op de twaalfja
rige maakten. Sindsdien is z'n interesse in de militaire lucht
vaart als een moedervlek met hem meegegroeid, zoals hij het
zelf uitdrukt. In plaats van een officiersloopbaan koos hij -
medically unfit for all services! - voor een carrière in de
journalistiek. Vanwege zijn specifieke belangstelling onder
hield hij als verslaggever bij krant en televisie de jaren door,
nauwe contacten met de Koninklijke Luchtmacht. In bijgaan
de artikelen vertelt hij - op instigatie van museumdirecteur
Jan Janssen - over zijn (speciale) belevenissen met de Gloster
Meteor. Het is lang, lang geleden
"28 januari 1949 blijft een van de gedenkwaardig
ste dagen uit mijn leven. Hoewel intussen ongeveer
55 jaar geleden, staat die dag me nog levendig voor
de geest. Ik dacht een ogenblik dat het de laatste
dag van mijn leven zou zijn. "21 jaar en dan omko
men bij een vliegtuigongeval", flitste het door me
heen. Wat was er dan aan de hand?
28 januari 1949 was de datum waarop het eerste
Meteor squadron - nr. 1 Jachtvliegsquadron. later
bekend als "323" - Leeuwarden als basis kreeg.
Onder commando van majoor Jan Flinterman wer
den die dag de acht jets van Twenthe naar
Leeuwarden overgevlogen.
En daarbij dreigde het voor mij mis te gaan.
Ambitieus als ik was, had ik er geen zin in bij het
voormalige KLM-gebouwtje af te wachten wat er
zou gebeuren. Collega Jildert Sudema van de
Leeuwarder Courant had ik zo ver gekregen, dat we
samen het veld waren opgelopen om vanaf een
parallelle baan het landen van de Meteors beter te
kunnen gadeslaan. En toen gebeurde het. B. van
Gelder, één van de vliegers van het squadron, ver
telde. ten behoeve van "Het paard van Phaëthon": "De
De Gloster Meteor Mk.4 "1-35" was één van de
acht toestellen, die op 28 januari 1949 op
Leeuwarden landde.
14
