4-
elkaar verweven dan voordien het geval was geweest.
Het erelidmaatschap van de "320-Vereniging" werd
hem terecht toegekend!
Na zijn functioneel ontslag als commandeur-vlieger
per 1 februari 1974 kon hij de Koninklijke Marine en
in het bijzonder de Marine Luchtvaartdienst niet ver
geten. Het overlijden van zijn vrouw kwam als een
harde klap. die moeilijk te dragen viel. Met méér dan
de van hem zo bekende voortvarendheid zette hij
zich in om belangen in de maritieme- en luchtvaart
wereld op alle mogelijke wijzen te behartigen en te
binden. Daarnaast ontpopte hij zich als een gezag
hebbend auteur van vele publicaties op historisch
maritiem- en luchtvaartgebied. Ook als kritisch
auteur van ingezonden artikelen in dag- en week
bladen deed hij regelmatig van zich spreken. Zeer
opmerkelijk was dat hij bovendien nog tijd en
gelegenheid vond met vaardige pen een reeks van
boeken te laten verschijnen. Die hadden vrijwel allen
persoonlijke ervaringen uit zijn oorlogsbestaan en de
navolgende marineloopbaan als onderwerp. Tot zijn
dood bleef hij strijdvaardig in schrift en woord de
naar zijn mening wezenlijke belangen van de
Koninklijke Marine, nu en in de naaste toekomst,
ondersteunen en uitdragen.
Hans deed zijn bij de RAF verworven kennis als waar
nemer alle eer aan. Hij was in staat situaties, hoe
moeilijk en complex ook, snel te zien en in detail te
doorgronden. Dank zij een scherpe analytische denk
kracht wist hij zijn bevindingen dan op vaak voor
treffelijke wijze te verwoorden in een helder en goed
onderbouwd betoog. Hans bleef daarbij beslist niet
steken in zijn rol als waarnemer. Na de gegeven ana
lyse gaf hij, gewenst of niet. al te graag de naar zijn
mening enig juiste oplossing teneinde uit moeilijke
situaties te geraken. In andere, hem niet direct aan
gaande kwesties, stak hij zijn mening niet onder
stoelen of banken. Vaak werd hem dan bemoeizucht
verweten. Ten diepste was het zijn sterke engage
ment ten aanzien van het algemeen Marinebelang
en in 't bijzonder het welzijn van haar personeel dat
hij boven eigen ambities en belangen trachtte te
laten prevaleren. Hij was wel degelijk ontvankelijk
voor andere meningen en opvattingen, mits die goed
en bekwaam beargumenteerd werden. Zijn herinne
ringen aan de Tweede Wereldoorlog, met alle per
soonlijk ondervonden verschrikkingen en ellende,
gaven hem de vleugels van het woord. De toen zwaar
bevochten vrijheid moest naar zijn terechte mening
bij voortduring worden gekoesterd èn bewaard.
Gezegd moet worden, dat Hans het hart op de goede
plaats had. Een betreurenswaardig ongeval, dat twee
jonge vliegtuigmakers door onbezonnen gedrag met
hun dood moesten bekopen, raakte hem ten diepste.
Hij had grote moeite zijn verdriet voor de buiten
wacht te verbergen. Ouders en nabestaanden heeft
hij, méér dan bij dergelijke droeve gebeurtenissen
gebruikelijk is, door zijn intense medeleven kracht
en troost gegeven.
Met Hans van der Kop is een kritisch, maar warm
hartig mens heengegaan. Misschien niet door ieder
een geliefd, maar zeker door allen gerespecteerd. Dit
ook vanwege de waarden en stijl, die hij altijd als
hoogste goed in het menselijk bestaan uitdroeg en
wederkerig zeer op prijs stelde. Dat hij hierdoor mis
schien more British than the British overkwam, kan
hem moeilijk als kwalijk worden aangeduid. Hij zal
in ieder geval als een unieke en een uitgesproken
persoonlijkheid in herinnering blijven. Mogen wij
hopen en verwachten, dat God's engelen hem in de
hoogste hemelse sferen zullen opnemen en bewaren.
Nico Geldhof
5
