draaide ik mij om en vastbesloten gaf ik de comman
dant te kennen dat ik vlieger wilde worden, er nog
maals aan toevoegend, dat ik voor dat doel in dienst
was gekomen en dat ik uitsluitend in afwachting
van deze dag een verbintenis als vliegtuigmaker had
aangegaan. De commandant drukte mij hartelijk de
hand en wenste mij veel geluk en voorspoed in mijn
toekomstige vliegerloopbaan. De Brave Hendrik zou
de nodige papieren in orde maken en trots als een
pauw verliet ik het bureau. Nog nooit was ik zo
gelukkig van dat bureau naar de hangar gewandeld,
waar ik maar niet uitgepraat kwam over de beslis
sing welke ik moest nemen. Eindelijk was ik dan
vlieger geworden, zelf zou ik nu de stuurknuppel
vasthouden en niet meer als levende ballast achter
iemand zijn rug gaan zitten, om doelloos kwartier
tjes bij elkaar te schrapen, alleen maar om die gul
dentjes. Ik voelde me zo gelukkig, dat ik iedereen
zelfs geheel onbekenden, het grote nieuws wilde
gaan vertellen.
In 1918 was de Farman HF-22 nog in gebruik als lesvliegtuig
De volgende dag reeds moest ik naar Zeist, waar een
dokter mij moest onderzoeken, of ik lichamelijk wel
geschikt was om vlieger te worden. Denkende dat ik
bij die strenge vliegerskeuring wel eens binnenste
buiten gekeerd zou kunnen worden, en in ieder
geval spiernakend mijn ledematen moest laten
bewonderen, heb ik, bij gemis van een badkamer,
ruim een half uur zoek gebracht in het ijskoude
waslokaal en eenmaal gewend aan dat ijskouwe
gedoe was het nog lang niet gek, want ik voelde me
veel frisser als met dat warme water in het badhuis
in het Kamp van Zeist, waar we iedere week een bad
moesten nemen. In Zeist, waar de dokter van het
vliegkamp zijn praktijk had, moest ik in de wachtka
mer een poosje wachten en of het nou verbeelding
van me was of niet, dat weet ik nog niet. maar plot
seling voelde ik iets raars in mijn binnenste en ik
werd zeer benauwd of ik wel goedgekeurd zou wor
den, veronderstel dat die dokter nu werkelijk een
afwijking vond, dan was het meteen met mij gedaan.
Vol ongeduld zat ik te wachten tot het eindelijk mijn
beurt zou worden, maar er waren nog zoveel patiën
ten voor mij en de een zag er al beroerder uit dan de
andere. Een ervan vroeg belangstellend of ik soms
een dagje vrij van dienst wilde hebben en voegde
eraan toe, dat het hem zou verbazen als me dat zou
lukken, want als de dokter jouw gezonde kop ziet,
dan heb je kans, dat hij je zonder meer uit de spreek
kamer schopt. Toen ik hem trachtte wijs te maken,
dat het juist mijn bedoeling was om zo gauw moge
lijk weer de deur uit te komen, schudde
hij medelijdend zijn zieke hoofd. Hoe
kon die man ook weten dat ik nu juist
kerngezond moest zijn. De vier patiënten
die nog voor mij waren, bleken niet zo
erg ziek als ze eruit zagen, want ze waren
nog maar net in de spreekkamer bij de
dokter, of ze kwamen er alweer uit met
een receptje in de handen. Toen ik bin
nen kwam stond de dokter met het recep
tenboekje klaar, keek mij van boven tot
onderaan en vroeg wat ik mankeerde,
waarop ik hem antwoordde dat ik, als ik
deze dag wat mankeerde, zeker niet bij
hem was gekomen, want ik moet door u
gekeurd worden voor vlieger en gelijk
overhandigde ik hem de dienstenveloppe
met het officiële stuk, waarop alles moest
worden vermeld en in het bijzonder of ik
geschikt was voor vlieger. De dokter legde
vertrouwelijk zijn hand op mijn schouder
en vroeg of ik wel eens ernstig ziek was geweest en
met een lachend gezicht of ik soms verborgen
lichaamsgebreken had. Toen hij mijn polsslag con
troleerde, beantwoordde ik zijn vragen op de voor
mij gunstigste wijze.
Dus jij wilt vlieger worden, vroeg de dokter, terwijl
hij met de enveloppe naar zijn schrijftafel liep om
kennelijk het officiële stuk naar waarheid in te vul
len. Ook aan de dokter vertelde ik toen het hele ver
haal van het vlieger worden en dat het mijn liefste
10
