ik ging voor die tijd al vaak naar het veld om naar
de vliegtuigverrichtingen te kijken. Aan Magoewo
werd pas later, ik meen in 1940/41 begonnen. Daar
kwam in 1942 met spoed een 1 km lange startbaan
van asfalt voor de Amerikaanse B-17 bommenwer
pers. Het vliegveld aan de Pakemweg kreeg in de
volksmond de naam "Skip". Op dit veld stond een
grote hangaar waarin 3 Glenn Martin bommenwer
pers konden staan. Naar ik nu weet een standaard
ML-strategie eis. Er was aan de rand van het veld
ook een schietbaan met een grote heuvel als kogel
vanger. Voor de 2e wereldoorlog werd het veld ook
gebruikt door de 3-motorige Fokkers van de KNILM.
Vanaf ca 1941 stond er permanent een Tiger Moth
lesvliegtuig van de WC (Vrijwillige Vliegers Corps).
Die vloog iedere middag en weekend. Ik heb daar
uren gestaan om naar de side-slip landingen te kij
ken wanneer de leerlingen hun circuitjes draaiden.
Toen in 1942 de oorlog in Nederlands Indië uitbrak
verdween de Tiger Moth en werd het veld volge
stouwd met z.g. Spaanse ruiters op grote wielen. Als
er dan een ML-kist moest binnen komen werden de
versperringen iets breder dan de kist weggerold.
Dat was een spectaculair gezicht. Later werd het
veld helemaal onklaar gemaakt door brede loopgra
ven dwars over het veld.
Tijdens de Japanse bezetting werd het veld door de
Op de voorgrond een Kyushu E14Y1, achter een Aichi E13A,
heide in Auri-kleuren.
foto: via J. Terlouw
Japanners gebruikt als militair (infanterie en pant
serwagen) oefenterrein en. ik meen in 1944. werden
de loopgraven in het midden weer over een brede
strook gedempt. Het veld werd nu door de
Japanners gebruikt als vliegschool terrein.
De vliegtuigen, ca 16 in getal, waren allen van het
type Yokusuka K5Y-1. De vliegtuigen werden voor
camouflage gestald in een bos naast de schietbaan,
op het terrein van een melkboerderij. Daar werd
ook 's-ochtends vroeg om ca 05.30 uur warm
gedraaid. Waarna de kisten om ca 07.00 uur op
eigen kracht uit hun schuilplaats taxieden naar de
startplaats. Ze gingen dan allemaal achter elkaar
gelijk de lucht in. Circuitjes draaien ging ook alle
maal achter elkaar. Landen, rollen, doorstarten,
wijde linker bocht in rij achter elkaar aan.
Opvallend verschil in techniek met die van het WC
was dat er geen gebruik gemaakt werd van de side
slip op final. Na touch-down (driepunts landing)
stond het voorste bemanningslid altijd op in de
cockpit om op de rand van de leuning op de romp
te gaan zitten voor het zicht naar voren.
Spectaculair waren ook in een later stadium van de
opleiding de oefeningen met het overtrekken van
de kist (waarna dit soort kisten in een kurkentrek
ker duik kwam) en het uit de duik halen daarna.
Dat gebeurde meestal al na 3 omwentelingen. Deze
oefeningen werden in de buurt van het vliegveld,
dus vrijwel boven de Pakemweg, op lage hoogte
gedaan! Ik schat op maar 500 meter. Je kon de
gezichten met vliegkap en -bril zien. Er werd door
de bemanning na het optrekken ook vaak gezwaaid