ik ging voor die tijd al vaak naar het veld om naar de vliegtuigverrichtingen te kijken. Aan Magoewo werd pas later, ik meen in 1940/41 begonnen. Daar kwam in 1942 met spoed een 1 km lange startbaan van asfalt voor de Amerikaanse B-17 bommenwer pers. Het vliegveld aan de Pakemweg kreeg in de volksmond de naam "Skip". Op dit veld stond een grote hangaar waarin 3 Glenn Martin bommenwer pers konden staan. Naar ik nu weet een standaard ML-strategie eis. Er was aan de rand van het veld ook een schietbaan met een grote heuvel als kogel vanger. Voor de 2e wereldoorlog werd het veld ook gebruikt door de 3-motorige Fokkers van de KNILM. Vanaf ca 1941 stond er permanent een Tiger Moth lesvliegtuig van de WC (Vrijwillige Vliegers Corps). Die vloog iedere middag en weekend. Ik heb daar uren gestaan om naar de side-slip landingen te kij ken wanneer de leerlingen hun circuitjes draaiden. Toen in 1942 de oorlog in Nederlands Indië uitbrak verdween de Tiger Moth en werd het veld volge stouwd met z.g. Spaanse ruiters op grote wielen. Als er dan een ML-kist moest binnen komen werden de versperringen iets breder dan de kist weggerold. Dat was een spectaculair gezicht. Later werd het veld helemaal onklaar gemaakt door brede loopgra ven dwars over het veld. Tijdens de Japanse bezetting werd het veld door de Op de voorgrond een Kyushu E14Y1, achter een Aichi E13A, heide in Auri-kleuren. foto: via J. Terlouw Japanners gebruikt als militair (infanterie en pant serwagen) oefenterrein en. ik meen in 1944. werden de loopgraven in het midden weer over een brede strook gedempt. Het veld werd nu door de Japanners gebruikt als vliegschool terrein. De vliegtuigen, ca 16 in getal, waren allen van het type Yokusuka K5Y-1. De vliegtuigen werden voor camouflage gestald in een bos naast de schietbaan, op het terrein van een melkboerderij. Daar werd ook 's-ochtends vroeg om ca 05.30 uur warm gedraaid. Waarna de kisten om ca 07.00 uur op eigen kracht uit hun schuilplaats taxieden naar de startplaats. Ze gingen dan allemaal achter elkaar gelijk de lucht in. Circuitjes draaien ging ook alle maal achter elkaar. Landen, rollen, doorstarten, wijde linker bocht in rij achter elkaar aan. Opvallend verschil in techniek met die van het WC was dat er geen gebruik gemaakt werd van de side slip op final. Na touch-down (driepunts landing) stond het voorste bemanningslid altijd op in de cockpit om op de rand van de leuning op de romp te gaan zitten voor het zicht naar voren. Spectaculair waren ook in een later stadium van de opleiding de oefeningen met het overtrekken van de kist (waarna dit soort kisten in een kurkentrek ker duik kwam) en het uit de duik halen daarna. Dat gebeurde meestal al na 3 omwentelingen. Deze oefeningen werden in de buurt van het vliegveld, dus vrijwel boven de Pakemweg, op lage hoogte gedaan! Ik schat op maar 500 meter. Je kon de gezichten met vliegkap en -bril zien. Er werd door de bemanning na het optrekken ook vaak gezwaaid

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Spinner | 2006 | | pagina 22