40 jaar
introduceren. In de daaropvolgende jaren verrezen
op grond van dit nieuwe vlootbeleid diverse kleine
vliegtuigfabrieken langs de oevers van de Solent.
Zo ontstonden te Cowes op het eiland Wight
afzonderlijke vliegtuigbouwactiviteiten bij de toen
gerenommeerde scheepsbouwers Saunders en Wight.
In 1913 opende Sopwith Aviation een bedrijf in
Woolston. Daar had zich intussen ook de firma
Supermarine gevestigd. Deze vliegtuigfabriek kreeg
ruim twintig jaar later wereldbekendheid als
ontwerper van het Spitfire eenpersoons
jachtvliegtuig.
Rond diezelfde periode kregen de plannen tot de
introductie van een eigen vliegdienst voor de Royal
Navy concreet gestalte. De Admiraliteit stelde vier
zeeofficieren in de gelegenheid een complete
vliegopleiding op watervliegtuigen te volgen. In
oktober 1912 volgde het besluit tot aanleg van
diverse marinevliegkampen, die vanaf Scapa Flow
tot Pembroke Dock als basis voor de verdediging
van de Britse kustwateren door de eigen
marinevliegdienst moesten dienen. Aan de zijde
van Het Kanaal werd op 29 maart 1913 Calshot
officieel als Naval Air Station in dienst gesteld. Het
vliegkamp kreeg de beschikking over drie hangaars
die elk ruimte boden aan twaalf watervliegtuigen.
In het kader van de juiste materieelselectie ontving
Calshot in het voorjaar van 1914 de taak
toegewezen om diverse typen watervliegtuigen,
zoals door de industrie aangeboden, intensief op
degelijkheid van constructie en geleverde prestaties
te beproeven. Ook de vliegtuigbewapening werd
voor inbouw in watervliegtuigen aan grondige
proefnemingen onderworpen. Calshot werd
zodoende steeds meer een beproevingscentrum
voor de toen juist opgerichte Royal Naval Air
Service. En met toenemend succes, hetgeen
Lt.Cdr. L.A. Longmore op 28 juli 1914 bewees toen
hij vanaf dit vliegkamp de eerste succesvolle
torpedolancering vanuit een watervliegtuig
volbracht.
De Grote Oorlog
Al direct na het uitbreken van de Eerste
Wereldoorlog werd Calshot, samen met enkele
naburige hulpvliegkampen, als hoofdsteunpunt
voor de verdediging van Het Kanaal bestemd.
Behalve met de uitvoering van de hieruit
voortvloeiende operationele taken werd de
kampbemanning ook belast met de opleiding van
nieuwe vliegtuigbemanningen. Hiermee werd zo
goed mogelijk voldaan aan de toenemende vraag
naar goed opgeleide vliegers, waarnemers en - niet
te vergeten - technisch onderlegd grondpersoneel.
De operationele taakuitvoering vanuit Calshot
bleef gedurende de eerste twee oorlogsjaren
daardoor beperkt tot de onderzeebootbestrijding
en konvooibescherming vanuit de lucht.
Vanaf januari 1917 maakte het vliegkamp met de
naburige hulpvliegkampen deel uit van de
zogenoemde Portsmouth Group. Op deze wijze kon
door concentratie van alle beschikbare maritieme
patrouillevliegtuigen en ook met hulp van een
groot aantal luchtschepen de strijd tegen de Duitse
onderzeeboten worden aangepakt. Al snel konden
deze offensieve acties door nauwe samenwerking
met eenheden van de Britse vloot sterk worden
opgevoerd.
In de laatste oorlogsjaren bood Calshot
accommodatie aan Curtiss H.12 vliegboten, Short
watervliegtuigen alsook aan enkele Felixstowe "F"
vliegboten. Laatstgenoemde imposant grote
vliegboten waren een sterk verbeterde versie van
het eerder genoemde Curtiss-type.
In april 1918 werd de Royal Air Force opgericht.
De toen beschikbare marinevliegkampen en
watervliegtuigen werden vanaf die datum in de
RAF-organisatie opgenomen. De Portsmouth Group
werd sindsdien aangeduid als No. 10 Group RA.F.
Naoorlogse activiteiten
Het nu als Royal Air Force Base Calshot bekend staande
vliegkamp behield na afloop van de Eerste
Wereldoorlog de functie van oefenbasis voor de
voortgezette (water)vliegopleiding en die voor
waarnemers. Opmerkelijk is in die vredesperiode de
forse uitbreiding die de al bestaande zogenoemde
Marine Craft Section onderging. De hierin ingedeelde
vliegtuigtenders, brandstofboten en andere voor het
watervliegbedrijf benodigde vaartuigen en prauwen
werden op Calshot op grond van praktische
ervaringen voortdurend verbeterd. Ook de training
van bootbemanningen en technisch grondpersoneel
werd door deze sectie verzorgd. De zogenoemde
Coastal Reconnaissance pilot's Course en de Long
Navigational Course droegen in niet geringe mate bij
aan de hoge graad van vakmanschap waarover de
vliegbootbemanningen bij de uitoefening van
langdurige mariteme verkenningsvluchten dienden
te beschikken. Calshot, gelegen op één der grootste
militaire terreinen in het Verenigd Koninkrijk,
werd dan ook in toenemende mate de broedplaats
van goed getrainde crews voor de maritieme
patrouillesquadrons van de R.A.F.
15
