17
*De nieuwe vliegklas in vol vlieger-ornaat
de 'throttle', de motor- bediening. En aan je
vlieghelm de spreekbuis met de instructeur,
niet radio-technisch maar gewoon een
slangetje (en mondkapje), je voetenstuur voor
het richtingroer. En als het allemaal ging
gebeuren dan moest een collega de propellor
aanswingen en dan kwam de instructeur aan
bod.
Ja die instructeur sergeant Ausems, 'mijn'
instructeur, op de foto, sympatieke vent die
veel geduld had met zijn pupil. Ik had moeite
met het aanvliegen voor de daling op het
vliegveld.
Hij tekende het uit op een stuk papier en
gaf mij dat en zei erbij dat hij het de avond
tevoren voor mij had uitgetekend met uitleg
er bij. Op de foto zie je Ausems, hij draagt
de parachuut over zijn schouder, de leerling
had vanzelfsprekend ook een parachuut
maar mocht die NIMMER over zijn schouder
dragen: alléén onder de arm!
Als je de parachuut over schouder draagt
kunnen de riemen teveel uitrekken was de
verklaring. Dat gold kennelijk niet voor de
leraar.
We hebben overigens nooit een echte
parachuutsprong mogen maken, dat was
door de overheid verboden kregen we als
verklaring.
De leerling moest een 'vrille' durven maken:
knuppel in de buik gas terug en dan 'tolde'
het vliegtuig als het ware naar beneden
en maakte dan een soort van 'slagen' en
de instructeur gaf dan op hoeveel er dat
mochten zijn.
Ik was niet bang en telde mee: "éen, twee,
drie, vier" en ik herinner me dat sergeant
Ausems een keer door de 'spreekbuis' riep:
"HÉ ik wil verdomme wel met weekend
overmorgen!!!!!"
Hij was bang dat we met nog een slag de
grond in zouden boren.
Maar hij wilde ook graag laten zien wat je
allemaal kon (en mocht) als je eenmaal je
brevet had gehaald: "Zeg Leo, weet jij hoe laat
het is?" "Nee sergeant" "Dan gaan we even
op de klok kijken!". En dan gooide hij het
vliegtuig op z'n kant en vloog zo rakelings
langs de torenklok van Bergen op Zoom.
"En?? hoe laat is het". "Door de snelheid heb
ik het net niet goed gezien!" "Geeft niet, doen
we het nog een keer".
Ik genoot er van, net als van heel laag naast
de rijdende trein vliegen. Dan zag je alle
koppies voor het raam verschijnen.
En dan met een ruk over de trein heen
en na een paar seconden kwamen al die
koppies weer aan de andere kant voor de
treinraampjes. Dat zal een leerlingvlieger
niet meer (mogen) tegenwoordig.
Na ongeveer 12 vlieguren moest ik lessen
maar zonder 'mijn' instructeur. De
commandant van de vliegbasis stond bij het
vliegtuig waarin ik mee ging vliegen en zei
tegen me zoiets van: "we zullen eens even
kijken hoe het allemaal gaat!".
We hadden nog nooit kennis gemaakt en hij
gaf mij ook nu geen hand. Hij had een wat
'brommerig' uiterlijk, vond ik en zonder iets
te zeggen gebaarde hij mij in te stappen en
klom zelf voorin.
Ik herinner mij niet precies meer hoe het
allemaal verliep maar ik voelde wel dat het
niet allemaal "ging". Ik was gespannen maar
ik kan dat gevoel niet omschrijven, nu, na
zoveel jaren.
Wat ik precies fout deed weet ik niet meer,
ik herinner mij alleen dat ik de Tiger Moth
niet goed aan de grond zette. En de baas van
