oxygen connector.
In de stoelcontai-
ner zaten diverse
nood uitrustings
stukken voor de
vlieger. De kit had
in 1969 al een prijs
van 12.500 gulden,
een vermogen voor
die tijd. De inhoud
van de container
in deze periode
was o.a. de Z type/
Mk.7 dinghy, een
noodradio met bat
terij, noodrantsoen
en flares.
Spurs aan C-2 stoel
Om te voorkomen dat de vlieger zijn benen, tijdens
het uitschieten, nog onder het instrumentenpaneel
had, droeg hij zogenaamde 'spurs' aan zijn voeten.
Deze metalen sporen, werden voor de vlucht aan
de stoel bevestigd. De bevestiging bestond uit een
metalen balletje, waar aan een staalkabel zat. Bij
het trekken aan de ejection hendel, klapten aan
de zijkanten twee beschermarmen (legguards)
naar beneden, voorzien van netten en werden de
voeten naar achter getrokken door de beweging
van de armen. De ejection hendel, was voorzien
van 3 kabeltjes. De kortste wierp de kap af, de twee
volgende initieerden de ejection (primary en back
up). Naast de hoofdsteun, bevond zich nog een gele
D ring, waarmee in geval van nood, alle bevesti
gingen waarmee de vlieger vast zat, losgemaakt
konden worden. Later zouden de C-2's nog uitgerust
worden met een BIR (Ballistic Inertia Reel) wat er
voor zorgde dat de vlieger in de juiste positie werd
getrokken door zijn stoelriemen bij een bail out.
Het museum heeft 3 exemplaren in depot, deze zijn
compleet opgebouwd.
De EFA parachute (voor de Starfighter en NF-5)
maakte gebruik van een barostatische timer, type
EFA 36. Deze time release was een rode handgreep
om de parachute met de hand mee open te trekken.
Kon de piloot dit zelf niet, dan ging dit automa
tisch. De release werd opgewonden en dan geblok
keerd met een beveiliging aan een rood koord
(lanyard) Onderaan dit rode koord, zat een 'golden
key' deze sleutel zat op of in de stoelriem van de
vlieger. Op het moment dat de vlieger na een bail
out uit de stoel werd geworpen, trok het rode koord
de beveiliging uit de time release. Hierdoor begon
het mechanisme te lopen en werd de parachute
geopend door deze tijdvertraging, de barostaat
voorkwam dat de parachute boven de 13.500 voet
open ging. (barostatische druk) De time release
kende twee vertragingen, de 2 seconden vertraging
werd bij een modificatie gedeactiveerd om veilig
heidsredenen.
De Northrop NF-5, kende een minder bewogen vlie
gend bestaan als dat van de F-104. Toch bleef ook
dit type niet vrij van de nodige crashes en bail-outs.
Tijdens één van deze ongevallen, maakten twee
vliegers van een NF-5B, gebruik van hun schiet
stoel. Het toestel van 316 squadron, stond tijdelijk,
met enkele anderen, op de vliegbasis Leeuwarden.
Tussen Vlieland en Terschelling, kwam de K-4023 in
botsing met een NF-5A. Hierop activeerden alle drie
de vliegers hun schietstoel, waarbij de inzittenden
van de twee-zitter aan hun parachutes in de Wad
denzee zijn geland. Beide ontsnapten met lichte
verwondingen aan dit avontuur. De vlieger van de
K-3026, was minder fortuinlijk. Volgens ooggetui
gen zou hij wel zijn schietstoel hebben gebruikt,
maar reddingteams vonden, direct na de crash,
enkel zijn parachute, zwemvest en helm. De piloot
heeft dit ongeval niet overleefd.
De schietstoel van de NF-5, had wel wat weg van
zijn voorganger in de F-84F. Ook de NF-5 stoel was
voorzien van twee handgrepen en beenbescher
mers. In eerste instantie moest de vlieger een van
de twee handgrepen omhoog trekken (waarbij
de canopy afgeschoten werd) en dan (een van de)
22
