activiteiten voor de LO, de Landelijke Organisatie
(voor hulp aan onderduikers) in het Gooi. Het
Verzetsherdenkingskruis, dat hij zeker had ver
diend, is hij misgelopen want hij werkte in het
buitenland toen die medailles werden uitgereikt en
toen hij er later naar informeerde was hij 'te laat'.
Toen de bevrijding kwam was Rob er als de kippen
bij om zich op te geven als Oorlogsvrijwilliger, met
de bedoeling een vliegopleiding te volgen. Hij werd
goedgekeurd en werd naar Australië gestuurd om
daar te worden opgeleid voor de strijd tegen Japan.
Met de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki
eindigde geheel onverwacht en snel de oorlog
en het opleidingsprogramma in Australië verviel
daarmee. Rob werd met vele OVW-collega's over
gebracht naar Malakka, in afwachting van vervoer
naar Nederlands Indië. Dat duurde vele maanden,
maar uiteindelijk kwam het er toch van - Rob werd
ingedeeld bij de eerste eigen vliegopleiding na de
oorlog op Java. Eerst op Tjililitan en later op Kali
Djati vloog hij de Piper Cub, de Commonwealth
Wacket en de Lockheed 12. Hij behaalde zijn
Groot Militair Brevet op 25 augustus 1948 en werd
benoemd tot 'reserve vaandrig Oorlogsvrijwilliger
Luchtstrijdkrachten KL kort dienstverband vlieger
waarnemer'. Deze mondvol werd enigszins verkort
toen hij overging als reserve tweede luitenant k.v.
vlieger-waarnemer bij de Militaire Luchtvaart KNIL.
Vervolgens werd Rob omgeschoold op de
B-25 Mitchell en was daarmee net op tijd om deel
te nemen aan de 2e Politionele
Actie als tweede vlieger bij het
18e Squadron. Uit zijn latere
beschrijving van de missies die
hij toen vloog klinkt tussen de
regels door dat hij niet erg geluk
kig was met de manier waarop
de problemen toen aangepakt
werden. Met een B-25 patrouil
leerden ze boven de opruk
kende colonnes en als er door
de Forward Air Controller - die
hadden ze in Indië toen al - over
de radio bericht doorgegeven
werd dat er daar en daar, vanaf
dat of dat bosje, bruggetje of
dessa, vuur werd ontvangen, dan
dook die B-25 er laag op af en
ging er uit vijf of acht .50's een
salvo op het doel. Dan werd het
'rustig'. Rob vond het geen bevre
digende ervaring.
Heel blij was hij toen hij werd
overgeplaatst naar de PVA, de
Photo Verkennings Afdeling op
Tjililitan. Dat was meer vrede
lievend werk en vereiste nauw
keurig vliegen. Robs voorkeur
voor punctualiteit en neiging
PVA crew voor le foto-hoogtevlucht
met zuurstof op 26 juli 1949 - 3e
van rechts Lt.vl.wnr Rob van
Wijngaarden
5
