WÊ ^hè {32terpiï/rtr 0ub
XI1- R- .Tr.TTi-gi#na (g.fl
yTty Q l c
on - .j - t A_va_.v._
14
Prvtidinf
qintfied ai U momber oF THE OTcRFILLM CLUB
hii lifé having peon iqvod in on emergency jumï by
u« of parachute equipment.
IRVING AlR CHUTE CO,, INC.
ESbl j, -
Het lidmaatschapsbewijs van The Caterpillar Club
Rechts: het insigne van The Caterpillar Club
pas en ik wist er weer uit te komen. Deze capriolen
in het donker, op instrumenten vliegend, hebben
mij het blindvliegen wel héél grondig geleerd!
Maar spoedig werd het mij duidelijk dat dit niet
was vol te houden; we hadden geen flauw idee
meer waar wij waren, terwijl landen toch ook een
onmogelijke zaak zou zijn. Bovendien begon de
benzine op te raken.
Onze metgezel hadden wij natuurlijk allang
verloren, maar ik trachtte hem met de radio te
bereiken om hem aan te raden eruit te springen. Ik
kreeg echter geen contact; waarschijnlijk was hij
toen al neergestort en omgekomen, zoals later zou
blijken.
Vervolgens draaide ik onze AT-6 op z'n rug, en gaf
mijn waarnemer, Jan Broekhuyzen, opdracht eruit
te springen, wat hij zonder dralen deed. Toen was
het mijn beurt en vreemd genoeg was ik helemaal
niet bang omdat er kennelijk geen keuze meer
was, en alles beter leek dan in dat slingerende en
bokkende vliegttuig te blijven. Helaas bleek dat
inmiddels de cockpitkap weer was dicht geschoven,
zodat ik los van mijn banden op die kap spartelde,
terwijl het vliegtuig nog op zijn rug vloog. Hoe ik
er uiteindelijk uit ben gekomen weet ik niet meer:
een kat in doodsnood
De sensatie van de sprong was aanvankelijk een
verademing; plotseling geen motorlawaai meer.
Eerst tellen: 'eenentwintig, tweeentwintig,
drieentwintig', zoals ons was geleerd om vrij
te vallen van het vliegtuig, dan een ruk aan de
trekring; de parachute ging open.
De schok was weliswaar niet mals, maar
dat zweven in het donker was beslist niet
onaangenaam. Hoewel, zo nu en dan kregen de
luchtstromingen toch vat op het scherm, zodat
ik hevig begon te slingeren, hetgeen enige malen
resulteerde in het dichtklappen van de parachute,
een minder prettige gewaarwording. Maar iedere
keer ging het scherm toch weer vanzelf open, zodat
ik weer moed kreeg. Enkele malen trachtte ik mijn
maat op te roepen, om zeker te zijn dat hij het ook
gered had, door luidkeels te schreeuwen 'JAAAN -
JAAAN'
Overigens niet met het resultaat dat ik verwacht
had, maar dat bleek later.
Na enkele minuten kwam ik in het pikkedonker
beneden, en wel in de top van een boom, althans
dat dacht ik want toen ik mij eindelijk met veel
moeite van het parachuteharnas had bevrijd en
voorzichtig uit de boom was geklommen, liep ik
met de eerste stap tegen het harnas aan - ik had
met mijn voeten vlak boven de grond gehangen.
