nsmr m
20
lïr ir r.Ut! Jm-j ar| and bh* jkiA d Ibti It .Mtjl .Vasir-IJ*,
Krantenfoto in de Daily Mail. Gelukkig was ik bijtijds
uitgestapt
was tevens een slechte 'ditcher': zodra de snelheid
bij de landing op het water was afgeremd, schepte
de motor water, met als gevolg dat het vliegtuig
over de kop sloeg.
Dan was het zaak kalm te blijven en in de snel
zinkende en donker wordende cockpit alle
banden los te maken - de zuurstofslang het laatst
want daarmee kon je nog even ademhalen -
eruit klimmen, een ruk aan de CO2-fles van het
zwemvest, dat daardoor werd opgeblazen, en
omhoog!
Maar er was nog een manier. Nog maar zeer kort
geleden was een Brit eruit gestapt op een eigenlijk
vrij normale manier: cockpitkap er af werpen
via het noodsysteem, dan ging het kleine deurtje
aan bakboord opzij ook open, en voorts stapte je
zomaar op de vleugel; alleen werd je dan al meteen
weggeblazen - vrij van die gevaarlijke staart.
'Just like getting off a moving bus, old boy, nothing
to it!'
de gebruikelijke gevechtsformatie van vier, onder
leiding van 'Bert' Bruinsma. Zo nu en dan moest
je wat 'los komen' na die maximum concentratie
vergende DDL's.
Op mijn rug boven in een looping bij 'follow the
leader in line astern', hoorde ik een doffe klap: er
brak een olieleiding van de motor met als gevolg
dat de voorruit zwart werd van de olie, en de
cockpit zich vulde met een dikke, zwarte, vette
walm.
De enorme vijfbladige propeller stond opeens stil
voor mijn neus, een vreemd gezicht.
Ik rolde de Fury uit de looping, en Bert, die
de lange rookpluim achter mijn vliegtuig had
gezien, zei rustig over de radio: 'Ruud, bail out!'
Meer aansporing had ik niet nodig want ik
was mij al aan het voorbereiden op mijn derde
noodgedwongen parachutesprong!
En hier had je nu één van die merkwaardige
gelukstoevallen, die het leven niet alleen
veraangenamen, maar ook soms kunnen verlengen.
De gebruikelijke methode bij éénmotorige jagers
was immers op z'n rug draaien om zodoende vrij
te vallen, maar bij de Sea Fury was enige malen
gebleken dat je dan juist tegen het vertikale stabilo
(richtingroer aan de staart) aankwakte, met fatale
gevolgen, zodat werd geadviseerd dan maar te
'ditchen' - een waterlanding' - als de noodzaak zich
voor deed.
Overigens ook geen aangename bezigheid, want de
Sea Fury met zijn grote radiale motor aan de neus
Deze waardevolle informatie was op de gebruike
lijk wijze per 'Notice to Airmen' verspreid;
ik had het papier letterlijk die ochtend bij de
briefing onder ogen gehad, en de boodschap goed
in mijn oren geknoopt, want 'ditchen' trok mij niet
aan.
Inderdaad bleek het een fluitje van een cent: trim
vol 'nose-up', cockpitkap er af, zuurstofslang en
radioaansluitingen los, banden los, gebukt op de
stoel klimmen, halve slag keren met gezicht naar
de staart - en eruit!
'Eenentwintig, tweeentwintig, drieentwintig',
trekken aan de parachutering en het was gebeurd.
Toen hing ik dus weer eens onder een parachute
en zag ik al gauw dat ik al wéér niet gewoon op de
begane grond zou terechtkomen want wij zaten
boven de Ierse Zee. Gelukkig vlak bij de kust, zodat
ik niet ver hoefde te zwemmen. Maar eerst zag ik
tot mijn verbijstering dat mijn Fury, die ik nota
bene eerst zorgvuldig richting zee had gestuurd,
van de grote hoogte waarop wij zaten met een
fraaie duik landinwaarts vloog (veroorzaakt
door de toenemende snelheid en z'n trim) en
neerplofte op een huis. (Later hoorde ik dat nadat
de bewoonster uit de ruine was bevrijd, zij volgens
een Engelse krant zei: 'Save my dog, he's worth
more than I am!' Helaas heeft de kostbare rashond
het niet overleefd.)
Tot mijn genoegen zag ik de drie collega's van
de formatie met een wijde boog om mij heen
cirkelen, totdat ik in zee plonsde. Daarna kwamen
