schieten, gevolgd door het doffe 'pompompom' van
hun 20 mm. Schieten konden ze, die 'kippige'Jap
pen, de één na de andere van onze vliegboten vloog
in brand. Het viel ons op hoe de Catalina's veel
feller brandden dan de Dornier's: volgens zeggen,
bevatte het Amerikaanse aluminium-alliage meer
magnesium....
Onze eigen Dornier, die als laatkomer wat apart
lag, leek aanvankelijk de dans te ontspringen
omdat hij gedeeltelijk schuil ging onder de zwarte
rook. Achteraf bleek dat de redding van onze
bemanning te zijn geweest, want ze hadden de tijd
om overboord te springen. Dat was helaas niet het
geval bij de overige vliegbootbemanningen, waar
van bovendien sommigen nog de wanhopige moed
hadden opgebracht om met de boordmitraillers
terug te schieten.
Pas jaren later, na de oorlog, las ik in een verslag
van Japanse zijde dat twee Zero's niet terugkeer
den naar hun basis Kupang op het eiland Timor,
hoewel na een 'ditch' in de Timorzee de vlieger van
één Zero werd gered; van de zeven Zero's die wèl
terugkeerden naar Kupang, vertoonden zes vele
kogelgaten, en één van de vliegers werd gewond.
In tegenstelling tot onze vliegboot waren de ande
ren afgeladen met vrouwen en kinderen van mari
nepersoneel, en de gevolgen waren verschrikkelijk:
48 mensen, onder wie 32 vrouwen en kinderen,
hebben de dood gevonden en 32 werden gewond in
de twintig minuten dat de aanval duurde.
Overigens waren wij aan de wal ons van niets be
wust; wij namen eigenlijk min of meer aan dat die
fitte bemanningen zich zwemmend wel zouden we
ten te redden. Plotseling zag ik dat van één van de
jagers zich een voorwerp losmaakte, dat vervolgens
21
