279
con kwartier tegen den grond) was oorzaak dat vele paarden los
raakten, aan het vechten gingen en in de duisternis slechts met moeite
opgevangen en na lang tobben weer naar behooren op hunne plaatsen
bevestigd kouden worden. Den volgenden morgen om b uur stond
het eskadron in volle marschtenue tot het deelnemen aan de
manoeuvre gereed. Na een, voor dit eskadron zeer vermoeiende
manoeuvre juist omdat het zoo uitstekend werd aangewend keerde
het eskadron na afloop der manoeuvre weder naar Willem I terug en
werd, na een paar uren rust in het bivak, de terugmarsch naar Salatiga
aangenomen. In den tijd van 24 uur werd er alzoo 24 paal ge
marcheerd en gedurende 7 uren onafgebroken in zeer zwaar terrein
gemanoeuvreerd (de heuvels van Merak-Matti). Des avonds om
uur was het eskadron weder in slagvaardigen toestand te Salatiga
en hervatte den volgenden dag zijn gewonen dienst; achterblijvers
waren er niet.
Andere marschen, zooals de marsch Salatiga Boijolalie, Salatiga
Oenarangenz. verdienen niet minder vermelding. Hieruit blijkt
tevens dat gedurende mijn verblijf te Salatiga de eskadrons uitste
kend in het marcheeren in volle marschtenue, zelfs in het zwaarst
geaccidenteerd terrein, geoefend waren. Vooral met het oog op onze
zoozeer uitgebreide kustlijn stel ik die oefeningen van het hoogste
gewicht.
Eindelijk zij nog eens herinnerd aan de afstanden door de cava
lerie in de Preanger gedurende de veepest afgelegd.
Waar E. R. schrijft dat het paard deu voorgeschreven last niet
kan dragen, omdat het te klein is, ben ik het dus geheel en al met
hem oneens. Het spreekwoord„klein maar dapper" is met eenige
wijziging hier van toepassing, door te schrijven „klein maar sterk".
Dat het paard dien last niet kan dragen op het oogenblik dat het
bij den troep komt, is natuurlijk. Gelooft men dat dit met een
paard van het sterkste ras wel het geval is Neem aan dat de
lichaamsbouw er zich niet tegen verzette, dan nog zou ongewoonte
oorzaak zijn dat het paard zulks wel deed. Er behoort alzoo oefe
ning toe en moet het dragen van deu last aan het paard geleerd wor
den vooral met ons tegenwoordig troepenpaard is dit het geval, omdat
het vóór aankomst bij den troep gewoonlijk slecht behandeld en gevoed is,