5. EEN NIEUWE SPALK, IN HET BIJZONDER GESCHIKT
VOOR DE BEHANDELING VAN BREUKEN VAN DE
ONDERSTE EXTREMITEIT EN VAN DEN
BOVENARM TE VELDE.
door
L. ELSBACH,
Officier van Gezondheid le klasse,
Chirurg van het Militair Hospitaal te Tjimahi.
Het doel van dit artikel is aannemelijk te maken, dat het mo
gelijk is gebleken een spalk te construeeren, die voldoet aan de
in bovenstaande citaten gestelde eischen.
In het I.M.T. 1935 nr. 4, geeft Eckhardt een beschrijving van
de Thomas-spalk, zooals deze in den wereldoorlog werd gebruikt.
Ongetwijfeld beteekende deze spalk een vooruitgang. De wereld
oorlog leerde maar al te duidelijk van hoe groote beteekenis de
beenbreukbehandeling in een oorlog is, omdat zooals door Franz
is berekend 63.6 van alle verwondingen de ledematen betroffen,
terwijl in 25.7 beenbreuken en gewrichtsverwondingen ont
stonden. Tevens bleek hoe hoog het sterftecijfer van breuken
van boven- en onderbeen was en hoe slecht de uiteindelijke
resultaten in veel gevallen waren. In het eerste jaar werden de
gewonden met een bovenbeenbreuk met een willekeurig geïm
proviseerd spalkverband naar de hoofdverbandplaats of het
722
(Naar een mededeeling, gedaan op het 8ste Nederlandseh-Indische
Natuurwetenschappelijk Congres te Soerabaja, gehouden van den 20en
tot en met den 23en Juli 1938).
Mairn kann sagen, dasz die Erkennung der Wichtigkeit der Schusz-
wunden der Qliedmaszen, auch solcher ohne Knochenverletzung, zur
Verhinderung und Hintanstellung der schweren Wundinfektionen, mit
zu den wichtigsten Kriegschirurgischen Erfahrungsgrundsatzen zu
rechnen ist. (H. Hirscher, Der Deutsche Militar Arzt, Juli 1938).
Das schwierigste Unternehmen stellt zweiffellos die Immobilisierung
der Schuszfrakturen für den Transport dar, für die heute allgemein
brauchbares Normalverfahren noch nicht entwickelt ist. (H. Schum,
Wehrchirurgie, 1935)
Das Ideal der Behandlung der Schuszfrakturen ist eine Typisierung
für jede Fraktur mit der Möglichkeit, jederzeit einen Verbandwechsel
ohne Aufhebung der Fixation machen zu können, d.h. die Transport-
fixation zugleich auch zu der stationaren endgültigen zu machen.
Dies Ideal ist im Weltkrieg nicht erreicht worden trotz aller Bemüh-
ungen und wird auch nie ganz erreicht werden. (C. Franz, Kriegs-
chirurgie, 1936).
