Herinneringen van een donateur
dacht van de 91st Bomb Group Memorial
Association, welke instelling het één en
ander aan het rollen bracht. Resultaat: de
Franse overheid deed de B-17 als een blijk
van vriendschap tussen de VS en Frankrijk
ten geschenke aan de Amerikaanse regering.
Mecaniciens van de USAF zijn daarna van 23
januari tot 4 februari 1972 in de weer geweest
om de machine te demonteren en in gedeel
ten naar Wiesbaden AFB in Duitsland te
vervoeren. Het duurde nog tot 14 juni 1972
alvorens de B-17 met een Lockheed C-5a
Galaxy transportvliegtuig van Rhein-Main
AFB naar Dayton in Ohio kon worden
overgebracht. In 27 kratten verpakt is de B-
17 tot juli 1978 in het USAF Museum
opgeslagen geweest voordat de 512th Mili
tary Airlift Wing op Dover AFB het besluit
nam om de monumentale taak op zich te
nemen de B-17 tot haar oorspronkelijke staat
als Shoo Shoo Baby terug te brengen. Een
taak welke naar schatting zo'n 40.000 man
uren zou gaan vergen. Nadat een viertal
Wright Cyclone R-1820-97 motoren van
1200 pk elk, waarover het museum beschik
te, volledig waren gereviseerd door Airpower
Inc. in Lakeport, konden deze in de Shoo
Shoo Baby worden ingebouwd.
Medio 1988 heeft de 512th Antique Aircraft
Restoration Group op Dover AFB een stuk
restauratiewerk aan het USAF Museum in
Dayton afgeleverd, waarop men terecht trots
mag zijn.
ThijmJ.K. de Raaf
Dwalend door het museum komen allerlei herinneringen naar boven bij het
zien van de vliegtuigen uit de tijd dat straalmotoren nog onbekend waren:
Vliegtuigen, die aanmerkelijk langzamer vlogen dan het geluid, zodat men alle
tijd had om het toestel in de lucht te ontdekken zoals bijv. de wekelijks
overkomende DC-2 en later de DC-3, op weg naar het toenmalige Indië.
En later diezelfde DC-3, nu bekend als de
Dakota als passagier terugvliegend in de
'groentekist' van Andir naar Kali Djati. Een
landing die niet precies volgens het boekje
verliep, zodat de piloot niets anders over
bleef dan doorstarten, rakelings over een
hangar! De 2e landing was perfect, maar er
stonden wel ambulances, brandweer en veel
personeel langs de baan
De Spitfire, steeds weer duikend en vurend
op treinen en wegtransporten; honderden
Lancasters begeleidend, op weg naar doelen
in Duitsland. Later, op Kali Djati, van
dichtbij te bewonderen. De Fokker D-XXI,
samen met de Fokker T-V, formatie-vlie
gend. Of, tegen het einde van de oorlog, toen
jachtvliegtuigen hoog overkwamen en die je
pas hoorde, als ze bijna uit het zicht waren.
Het begin van het straaltijdperlc de Gloster
Meteor.
En zo rond dwalend, sta ik voor de B-25
Mitchell van het 18e Squadron. Er langzaam
om heen lopend, dwalen mijn gedachten
terug naar die dag in december 1947. Ook
toen stond ik met een twintig-tal andere
Luchtvaarttroepers bij zo'n Mitchell op het
vliegveld Tjililitan. Net 2 maanden in het
toenmalige Indië, mochten wij, vliegveld
bewakers, een keer mee de lucht in.
Nu, opkijkend naar de glazen neus met zijn
mitrailleurs, hoor ik weer het doordringend
geluid van (een 6-tal) warmdraaiende moto
ren en besef ik, dat een wensdroom in
vervulling zal gaan: Vliegen, en hoe!
Verdeeld over 3 Mitchells mogen we achter
de bemanning aan naar binnen. Met nog 2
man heb ik het geluk dat ik voorin kan, in de
ruimte achter de cockpit De andere 5 gaan,
via de achteringang, naar het staartgedeelte.
Ons toestel gaat als laatste de lucht in. Over
de schouder van de piloot heen kan ik beide
andere toestellen zien.
13
