i
II
De 'schavotwagen', waarmee de bemanningen naar hun vliegtuigen werden gebracht.
personeel was natuurlijk al eerder op de
hoogte gesteld van de komende missie en de
ingedeelde vliegtuigen stonden kant en klaar
met de juiste bewapening en hoeveelheid
brandstof zodat na een snelle 'walkaround
inspection' alle bemanningsleden hun plaats
innamen en gespannen wachtten totdat ze
de motoren van de leider horen opstarten
waarop ook zij in actie komen, de motoren
starten en uit-taxiën naar de startbaan.
Spoedig staan de vier Mitchell's, twee aan
twee, op de kop van de baan opgesteld en na
een groen licht van de toren starten zij met
een bulderend geweld en een zeer geringe
tussenruimte op weg naar een nieuw avon
tuur.
Op 2000 ft wordt 'afgeleveld' en alle mitrail
leurs worden met een kort salvo getest, over
de intercom wordt verslag uitgebracht en
dan gaat de vlucht in gespannen stilte in een
geopende gevechtsformatie verder. Als na
twee uur vliegen aan de horizon de zuidkust
van Timor in zicht komt zet de leider een
geleidelijke daling in tot minimum hoogte
en geloof me dat was laag. Soms kon je
schuimende watersporen zien veroorzaakt
door de zuigkracht van de propellers. We
vlogen laag om de oostpunt van Timor in de
hoop niet door de radar of spotters van de
vijand ontdekt te worden en zo doende het
element van verrassing geheel aan onze zijde
te hebben zodat de japanse jagers niet meer
op tijd boven het strijdtoneel konden ver
schijnen.
We vliegen nu in een geopende rechter-
echelon formatie en het is een prachtig
gezicht om die Mitchell's laag over het water
te zien scheren met zo'n 230 mijl snelheid.
Dan zijn daar plotseling de schepen. Ze
varen dicht onder de kust met zo'n 400 tot
500 m tussenruimte. In de cockpit gaat alles
naar voren en de leider klimt naar 3000 ft,
maakt een wijde bocht om de schepen met
de bedoeling het afweergeschut aan het
vuren te krijgen en dat lukt. Niet alleen van
10
